Zbigniew Kosycarz
urodził się 26 lipca 1925 roku na Smugawie koło Lubnia. Tuż przed wojną, w rodzinnych Kętach koło Oświęcimia ukończył gimnazjum. Już w maju 1945 roku ukazały się jego zdjęcia w krakowskim „Przekroju” i „Rzeczpospolitej”.
W następnym miesiącu pojawił się w Gdańsku, jako komendant krakowskiego ZHP, z zamiarem zorganizowania tutaj szeregów harcerskich.
Zastał miasto zniszczone, budzące przerażenie, grozę, widział ludzką krzywdę, jednak dostrzegł w nim coś magicznego, pociągającego. Postanowił zostać.
Zamieszkał w sąsiednim Sopocie, przy dzisiejszej alei Niepodległości.
W marcu 1949 roku podjął stałą pracę w lokalnym „Głosie Wybrzeża” jako uznany już fotoreporter.
W roku 1957 wstąpił w związek małżeński z redakcyjną koleżanką: Ludmiłą, dziennikarką. Wspólnie zamieszkali w Oliwie przy ulicy Dickmana 1, u mamy pani Ludmiły, a dwa lata później przenieśli się do nowego mieszkania na Starym Mieście, przy ul. Podwale Staromiejskie.
W 1972 r., głosami czytelników „Wieczoru Wybrzeża” Zbigniew Kosycarz został wybrany „Gdańszczaninem Roku”.
Zbigniew Kosycarz dzień po dniu zatrzymywał w kadrze ważne wydarzenia, tworząc swoisty zapis historii. Zmarł 12 stycznia 1995 roku pozostawiając po sobie setki tysięcy fotografii. Spoczywa na cmentarzu w Oliwie, tam też pochowana została jego żona, Ludmiła.
Od 1997 organizowany jest Pomorski Konkurs Fotografii Prasowej Gdańsk Press Photo, jego imienia.
|