NID Oddział w Gdańsku: Karta biała. Kamienica czynszowa ul. Kwietna nr 2. Rok wykonania karty: 1984 (A. Kunicka, J. Radowska).

Fragment fotografii przedstawiający ul. Kwietną (1-3, 39-41). 1881 rok.
Ze strony www.FotoPolska.eu (KC).


Fragment fotografii. W głębi od lewej nr 2 i nr 3. Około 1903 roku.
Zbiory Jerzego Abramowicza.


Fragment fotografii przedstawiający ul. Kwietną (1-3, 39-41). Około 1907 r.
Zbiory Piotra Leżyńskiego.


Widok budynku od ul. Liczmańskiego. Początek XX wieku.
Zbiory Piotra Leżyńskiego.

Emil Schubert. Książka adresowa Sopot-Oliwa z 1902 roku.
Zbiory Pomorskiej Biblioteki Cyfrowej.


W 1901 roku letników przymowli: Korniejewski (Berhard), Reiske (Sophie), Rosengasse 27 (Olivaer Nachrichten, 1901).


W 1909 roku letników przyjmowali (Rosengasse 27): Treuke (9 osób), Höpner (3 osoby), Piotrowski (2 osoby), Block (2 osoby) oraz Müller (1 osobę).

W Oliwarer Nachrichten wydawanych od stycznia do października 1913 roku Arndt reklamował wynajm mieszkania, wydawanych od maja do czerwca 1913 roku Stephan reklamował wynajm pokoi dla letników przy ul. Rosengasse 27.

W 1913 roku letników przyjmowali (Rosengasse 26): Berg (1 osobę), Stephan (4 osoby).

1916: Arendt, Klempinermeister (właściciel). Arendt, Klempner. Arendt, Massiererin. Boyke, Schuhmacher. Fährmann, Witwe. Gralewski, Kriegsinvalide. Hedendorf, Postschaffner. Hutt, Inseraten-Aquisiteur. Klietz, Sanitäts-Unteroffizier. Keßler, Beamten-Witwe. Körner, Bürstenmacher. Körner, Verkäusferin. Plufchfe, Invalide. Rapelius, Edinund und Rudolf, Rentiers. Rapelius, Mathilde und Selinde, Rentieren. Sommer, Lehrer-Witwe. Urbanski, Tischl. Zakrzewski, Schneidermeister.


Nr 1-8. Fragment planu ulicy Kwietnej (Rosen Gasse) z 1832 roku.   Przekazała Grażyna Niemyjska (zbiory APG, syg. 463).


Próba odtworzenia numeracji ul. Rosengasse nałożona na dość niedokładny plan kartograficzny wydany w 1921 roku.   Zbiory Mirosława Piskorskiego.



Fragment kolorowego planu Gdańska (Olivaer Rosengasse) z 1933 roku.
Z kolekcji Biblioteki Uniwersytetu Chicago.


Asta Galacki. Max Arendt.   Olivaer Zeintung nr 267 z 13. 11. 1920 r.


Albert Heckendorf. Podziękowania noworoczne, Olivaer Zeitung nr 306 z 31. 12. 1920.


Albert Arendt. Meta Arendt zd. Prengel. 01. 11.1922.   Danziger Kreis-Zeitung 1922.   Przekazała Grażyna Niemyjska.


Albert Arendt. 02. 11.1922.   Danziger Kreis-Zeitung 1922.   Przekazała Grażyna Niemyjska.


Meta Arendt. 06. 11.1922.   Danziger Kreis-Zeitung 1922.   Przekazała Grażyna Niemyjska.


Albert Heckendorf. Podziękowania noworoczne, Olivaer Zeitung nr 305 z 31. 12. 1924.



A. Arendt. Max Faller. Książka telefoniczna z 1925 roku.
Zbiory Mirosława Piskorskiego.


Pelagia Kolka.   Olivaer Zeintung nr 120 z 24. 05. 1927 r.


Albert Arendt, Klempenrei, Inhaber Max Arenst. Podziękowania nowo-roczne, Olivaer Zeitung nr 305 z 31. 12. 1931.


Meta Arendt.   Danzig-Olivaer Zeintung nr 12 z 15. 01. 1932 r.


Max Arendt. Książka telefoniczna z 1937 roku.
Zbiory TPG Strefa Historyczna WMG.

Budynek nr 2 przy ul. Kwietnej w Oliwie.   Fot. Artur Wołosewicz 1977. Przekazał Robert Krygier.


Franciszek Mamuszka, "Kaszubi oliwscy. Szkice z dziejów Polonii oliwskiej w latach od około 1850 do 1945", Gdańsk 1980,
str. 74:
Pod koniec 1918 r. reaktywowano Towarzystwo Ludowe "Jedność", które rozwinęło natychmiast ożywioną działalność. Postarało się rychło o rozpoczęcie nauki języka polskiego dla kaszubskich mieszkańców Oliwy, kaleczonego przez nich, lub na pół zapomnianego. Brało także udział w organizowaniu wieców, w spisie ludności polskiej, staraniach o polską szkołę i akcjach kulturalno-oświatowych. Do grupy, która przyczyniła się do odrodzenia "Jedności" należeli niewątpliwie: Antoni Abraham, Jakub Strongowski, Dominik Borkowski, Józef Miotk, Franciszek Minikowski, Władysław Piotrowski i inni. Pierwszym prezesem okresu powojennego był Hipolit Płuszkiewicz, a sekretarzem Franciszek Esden-Temipski, zaś skarbnikiem Irena Pawlicka.
str. 75:
W lecie 1919 r. Radzie Ludowej i "Jedności" przybyły w sukurs jeszcze dwie organizacje. 6 lipca w refektarzu poklasztornym powołano, w czasie specjalnego wiecu, filię Polskiego Stronnictwa Ludowego, organizacji politycznej założonej w Gdańsku 8 kwietnia 1919 r. z inicjatywy Józefa Czyżewskiego, przy udziale wydawcy "Gazety Gdańskiej" Jana Kwiatkowskiego, ks. Franciszka Wróblewskiego z Niedamowa, Gracza z Lęborka, Ignacego Brejskiego, Tomasza Pokorniewskiego, red. Henryka Wieczorkiewicza, Leona Droszyńskiego i wielu innych. Na prezesa filii oliwskiej powołano Jakuba Strongowskiego ze Stoczni Schichaua, sekretarzem został Józef Miotk z zawodu szewc, skarbnikiem Franciszek Minikowski stolarz.
str. 90:
W 1923 r. ożywiła się ledwie wegetująca w poprzednim roku oliwska Rada Ludowa. Podźwignął ją z marazmu nowy zarząd z Sylwestrem Drzewickim i Józefem Przybylskim na czele. Zwołano znów wiec w sprawie polskiej szkoły, a następnie zebranie zarządu Rady Ludowej, które odbyło się w prywatnym mieszkaniu jędrnego z działaczy, Franciszka Minikowiskiego, stolarza przy Rosengasse, dziś ul. Kwietnej 2.
str. 105:
W 1926 r. prawie nic nie wiadomo o pracy głównych towarzystw: Gminy Polskiej i "Jedności". Umilkła też na szereg miesięcy "Lutnia", zmarła prawdopodobnie naturalną śmiercią Partia Polska dr. Kubacza. W Towarzystwie Gimnastycznym "Sokół" złożyli rezygnacje założyciele filii Paweł Jakubowski, sekretarz i skarbnik. Do nowego zarządu, wybranego 29 kwietnia, weszli: niestrudzony Józef Przybylski jako prezes, Alfons Warczyński jako sekretarz, Florian Droszyński, brat Leona, jako zastępca sekretarza i Bernard Borkowski jako skarbnik. Najbardziej odpowiedzialne stanowisko naczelnika powierzono Edmundowi Minikowskiemu, synowi starego działacza Franciszka.
str. 106: Klara Minikowska?
str. 120: Klara Minikowska?
str. 127: Maria Minikowska?
str. 168: Feliks Minikowski?

Franciszek Mamuszka, "Oliwa. Okruchy z dziejów...", 1985, str. 55:
Źródłowy przekaz sprzed I wojny światowej, ściśle z 1909 r. podaje, iż wśród lokatorów ówczesnej Rosengasse znajdowało się 71 rodzin o nazwiskach polskich, w większości zniekształconych po barbarzyńsku przez urzędy pruskie. Oto niektóre z tych nazwisk: Karpinska A. - wdowa {41}, Trybull H. {36-37}- cieśla, Quaschewski A. - czeladnik stolarski {34}, Labudda W. - rencista {32}, Angelowski Aug. - właściciel posesji {10}, Litzbarski K. - robotnik {8}, Lefanski A. - wdowa {7}, Aniolkowski F. - robotnik {33}, Piotrowski J. - kupiec {2}, Pichowski P. - ślusarz {8}, Schimanski K. - rzeźnik {1} i wielu, wielu innych.




Ochrona budynków nr 2, 3, 5, 6, 7, 8. Gdańsk, dnia 12 grudnia 2003 r.
Dziennik Urzędowy Województwa Pomorskiego.

Josef Heckendorf (ur. 13. 2. 1868, zm. 29. 4. 1937). Fragent płyty nagrobnej na cmentarzu w Oliwie. 2006.   Fot. Piotr Leżyński.


Heckendorf. Może to ta sama rodzina?:

Fragment ze strony www.stawowie.pl (Histora Stawowia):

Dramatyczny związek ze szpitalem rezerwowym Hochwasser miała rodzina Brunona Augusta Heckendorfa, gdańskiego zduna, prowadzącego własną firmę w Oliwie przy obecnej ulicy Husa 16. Według relacji jego wnuka Berno Secknusa, jego dziadek Bruno August Heckendorf przyszedł na świat 26. października 1907 roku w Instytucie Położniczym w Gdańsku-Wrzeszczu. Dom rodzinny znajdował się przy Pelonkerweg 9 (obecnie ulica Polanki) w Oliwie. Po szkole Bruno zamierzał rozpocząć naukę rzeźnictwa. Ponieważ nie podobało mu się to, wyuczył się zawodu garncarza i zduna. W 1929 roku poślubił Gertrudę Marię Friedrich, urodzoną 05. czerwca 1908 roku w Borgfeld w powiecie Danziger Höhe. Jej rodzina mieszkała wówczas przy Konradshammer 15 (obecnie ul. Chłopska). Bruno i Gertruda Heckendorf mieli czworo dzieci, trzech synów - Hugo (ur. 1929), Bruno (ur. 1930), Hermann (ur. 1931) oraz córkę, Karin (ur. 1941). W lipcu 1938 r. Bruno zdał egzamin mistrzowski w Izbie Rzemieślniczej Wolnego Miasta Gdańska. Potem założył własną firmę w Oliwie. W tym czasie rodzina mieszkała przy Hardenberg Straße 16 (obecnie ulica Husa). Pod tym samym adresem funkcjonowała rodzinna firma. W roku 1942 w stopniu kaprala Bruno został powołany do służby wojskowej w Rosji. Jako socjaldemokrata, nie był najlepiej postrzegany przez rządzących. W lipcu 1943 roku i w marcu 1944 na terenach Rosji został ciężko ranny. Najpierw przetransportowano go do Braunsberg (obecnie: Braniewo). Aby mógł być bliżej rodziny, żona przeniosła go na własny koszt do "Reserve-Lazarett-Danzig, Teil-Lazarett V Hochwasser". Na Boże Narodzenie 1944 roku żona z czwórką dzieci przybyła do szpitala Hochwasser, aby mogli razem spędzić święta. Wnuk wspomina, że, wspólnie śpiewali kolędy, podczas gdy najstarszy syn grał na akordeonie. Jednak krótko po świętach, 5 stycznia 1945 roku, na skutek odniesionych ran, Bruno Heckendorf zmarł i został pochowany na cmentarzu w Gdańsku-Oliwie. Jego rodzina na stałe opuściła Gdańsk w lecie 1945 roku.


Przekazane przez Gedanarium (FB):

Wydaje mi się, że znalazłem ciekawy, maleńki wycinek z historii Oliwy. W 1924 roku, w budynku przy Kwietnej 2, zamieszkał tymczasowo Aleksander Regenbrecht. Umieścił on w "Gazecie Kartuskiej" taki anons:

"Głusino. Ja, Aleks Regenbrecht, własciciel Głusina i kolonji, zdaję cały mój majątek. Tymczasowo zamieszkam w Gdańsku-Oliwie, Rosengasse 2. Kto ma jakie pretensje, proszę się zgłosić do p. D. Kostyka. A.Regenbrecht w Głusinie."
I rzeczywiście, Aleksander Regenbrecht występuje w "Książce adresowej gospodarstw rolnych ponad 50 hektarów wojew. pomorskiego" (Toruń , 1923 r.)
Kolejny zapisek o Aleksandrze Regenbrechcie znalazłem w "Dniu Pomorskim" z 18 listopada 1935 roku:

"Przetarg przymusowy. Nieruchomość położona w Głusinie w chwili uczynienia wpisu o przetargu zapisana w księdze gruntowej Głusino karta lit. B na imię Aleksadra Regenbgrechta, zaś obecnie na imię Emila Ptacha z Heubude zostanie w drodze egzekucji dnia 19 grudnia 1935 r. o godz. 10-tej przed poł. wystawiona na przetarg przed niżej oznaczonym Sądem pokój nr. 7. Nieruchomość jest gospodarstwem rolnem powierzchni 145,07,50 ha. Kartusy, dnia 18 października 1935 r. Sąd Grodzki."

Dalsze losy pana Regenbrechta oraz powody tych zawirowań są mi nieznane. Czy wrócił do Głusina, a może został w Gdańsku? Tego nie wiem, ale w "Dzienniku Bałtyckim" z 2 sierpnia 1982 roku znalazł się anons niejakiego Joachima Regenbrechta z Pszczółek, który ogłaszał sprzedaż grzejników.