VII Dwór. Pierwsza wzmianka o tej posiadłości pochodzi z 1632 roku, gdy nabywa ją gdański kupiec Henryk Eppstein, następnie: Izaak Clemen, Dawid Schiller, Jerzy Wilhelm Goltz i Jan Gabriel Schmidt. Dwór został spalony pod koniec marca 1945 roku podczas walk, jakie toczyły się w tej okolicy, lub zaraz po wyzwoleniu. W 1914 roku w bezpośredniej okolicy (nasyp kolejowy) uruchomiono linię kolejową łączącą Wrzeszcz z Kartuzami.
Na przełomie 1939/1940 roku na terenie należącym do dworu w okolicy dzisiejszych ulic Polanki, Chełmońskiego i VII Dwór wybudowano zespół zabudowań jeździeckich dla SS. W 1940 roku w rejonie ulic Rodakowskiego, Norblina i Michałowskiego powstał obóz ”Stalag XX B/Z Danzig-Oliva”. Była to filia obozu z Wielbarka pod Malborkiem. Przetrzymywano tu jeńców belgijskich i francuskich. Następnie od lata 1941 roku w 10 barakach przetrzymywano około 2500 jeńców radzieckich, których ewakuowano na początku 1945 roku. Część z nich rozstrzelano i pochowano w Dolinie Samborowo.
Osiedle VII Dwór budowane było w latach 1959-1967 przez ZMS-owską spółdzielnię osiedlowo-mieszkaniową zarejestrowaną dwa lata wcześniej. Budową kierował inż. Mieczysław Szumski. Kamień węgielny pod pierwszy 9 piętrowy wieżowiec przy ul. Rodakowskiego wmurowano w dniu 21 marca 1959 roku. Aktu wmurowania dokonał przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej Stanisław Szmidt. Na początku lat 70 XX wieku osiedle otrzymało patrona, któremu przy ulicy Chełmońskiego w okolicy skrzyżowania z ulicą VII Dwór postawiono pomnik. Podobiznę Janka Krasickiego wyrzeźbił w kamieniu przywiezionym z Gdyni prof. Wiktor Tołkin. W dniu 26 lutego 2007 roku Rada Miasta Gdańska zdecydowała usunąć pomnik. Zdemontowano go w dniu 24 lipca 2007 roku. W latach 60 i 70 XX wieku atrakcjami osiedla były: restauracja "Kasztel", samolot na wzgórzu przy ul. Rodakowskiego i stok narciarko-saneczkowy z wyciągiem na końcu ul. Rodakowskiego.