………………………………………………………  
08012009
Nowy rok, za chwilę minie pierwsza dekada stycznia a ja powracam do wystaw
przedświątecznych. Rutynowa bieganina za składnikami do potraw, pieczenie
i wypiekanie, spotkanie rodzinne i grypa wirusowa już w przeddzień sylwestra.
Wszystko to spowodowało że dopiero teraz powstał blog z wernisażami z 12.
grudnia: Daniela Kufla, w galerii GTPS Punkt i Sławomira Lipnickiego,
Rekonstrukcje / Odzyskanie pamięci zadomowienia, w nowo otwartej Gdańskiej
Galerii Miejskiej. I w następnym tygodniu 17 grudnia rozdanie nagród uczestnikom
49. Konkursu Poetyckiego o Laur „Czerwonej Róży”, organizowanego przez GTPS
w Galerii Punkt. Oprócz reportażu z wernisaży i rozdaniu nagród kilka wieczornych
zdjęć z przedświątecznego Gdańska. Informacje z trójmiasto.pl
Daniel Kufel - absolwent gdańskiej PWSSP z roku 1978; studiował m. in. u prof.
Kazimierza Śramkiewicza, prof. Czesława Tumielewicza i prof. Hanny Żuławskiej.
Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i grafiką komputerową. Brał udział w wielu
wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i za granicą. Członek GTPS
i ZPAP, współzałożyciel i działacz Stowarzyszenia "Żuławy Gdańskie".
Gdańszczanin z urodzenia, od ponad dwudziestu pięciu lat mieszka na Żuławach
Gdańskich, których pejzaż i nastrój stał się inspiracją większości jego prac.
Wystawa "Ten mój świat..." zorganizowana została z okazji jubileuszu 30-lecia
pracy twórczej artysty.
Na wernisażu tłum gości. Niestety nie mogłem sfotografować całości ponieważ po
dotarciu tramwajem do Gdańska odkryłem słodką tajemnicę sklerozy która podobno
nie boli. Aparat został w domu i czym tu fotografować. Do rozpoczęcia wernisażu
pozostało jeszcze 45 minut, koszt taksówki w obie strony zabolał ale jakieś tam
zdjęcia po półgodzinnym spóźnieniu są. W trakcie trwania wernisażu Kufla niektórzy
goście wymknęli się do pobliskiej nowo otwartej Gdańskiej Galerii Miejskiej
na inaugurujący otwarcie wernisaż. Wymknęli się z mocnym postanowieniem powrotu
na dalszy ciąg dobrze zapowiadającego się wernisażu w Galerii Punkt. Kiedyś w miejscu
nowo otwieranej galerii działała Doświadczalna Pracownia Grafiki ZPAP w Gdańsku
„Oficyna”. W 1971 roku z grupą muzealników z Muzeum Zamkowego w Malborku
odwiedziłem Staszka Żukowskiego w dniu jego imienin. Zrezygnował z pracy
w Muzeum malborskim tak jak ja w 1969 i właśnie urządzał „Oficynę”. Pokazywał
laboratorium do trawienia płyt i opowiadał o zamierzeniach i planach działania. Później
powędrowaliśmy do pracowni Staszka na ul. Szerokiej godnie uczcić imieniny,
taka kontynuacja wesołych dziejów malborskich. Cóż, przeminęło, Staszek
dawno w grobie i tylko Prezes przypomina czasami gdzie siedział przy stole
w GTPS - ie Żukowski, Borowski i inni. Filozofia powstania Gdańskiej Galerii
Miejskiej w niewielkich pomieszczeniach byłej pracowni graficznej, „komórce”
jak nazwał to jeden z forumowiczów WFG, jest dla mnie nieodgadniona.
Powróciłem na wernisaż do Galerii Punkt i spotkałem starych, dobrych znajomych.
Zygmunta - poetę, fotografika, malarza, filmowca działającego jeszcze w czasach
gdy byłem instruktorem Sekcji Fotograficznej w Morskim Domu Kultury
w Nowym Porcie, Wacława - kolegę z tego samego wydziału i rocznika
z UMK w Toruniu, świetnego konserwatora zabytków, a nawet rozpoznała
mnie koleżanka z Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej gdzie
studiowaliśmy razem w 1959/60. Potoczyły się więc rozmowy i wspomnienia.
Inna impreza, rozdanie nagród pokonkursowych „Czerwonej Róży”. Wręczona
róża miała kolor żółty, taka ciekawostka. Pierwsza Nagroda, Natalia Małek.
Fragment jednego z jej wierszy pod tytułem „Mieszkalny”:
W naszym niedalekim sąsiedztwie stawia się kompleks mieszkalny,
pachnie klejem, rozdeptanymi butami, szlifierką.
Lecą mydliny z niewielkiego garnka, sterczącego raptem za parapet.
Przelatują te naprawdę małe ptaki, zdolne przełknąć
najruchliwszą czarną muchę (istnieją takie ptaki i nie jest to mój wymysł). (...)
Nagrodę odebrała mama laureatki przy minimalnej widowni.
Wiedziałem wcześniej że będzie zasiadający w jury Jacek Kotlica, poeta,
prozaik, krytyk sztuki z naszej kultowej ulicy sopockiej, Bitwy pod Płowcami,
gdzie mieszkaliśmy kiedyś  i gdzie mieszka lub mieszkało kilku znanych twórców.
Wymieniliśmy telefony i pogawędziliśmy o dawnych czasach, o wykruszaniu się
przyjaciół z podwórka. 6. grudnia zmarł Feliks Chudzyński. Mieszkaliśmy w tym
samym domu pod nr. 7. W 1956 przeprowadziłem się do innego mieszkania
w Sopocie a Feliks przeniósł się z mieszkania na poddaszu do wybudowanego
na przeciwko wieżowca nr. 6.
Chudzyński Feliks (ur. 1942), malarz, grafik, literat. Absolwent Państwowej
Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku oraz Akademii Sztuk Pięknych
w Warszawie. Liczne wystawy zbiorowe i indywidualne w kraju i zagranicą.
Jego prace znajdują się w wielu krajowych muzeach, a także Bibliotekach
Narodowych w Warszawie, Gdańsku, Turku, Paryżu i innych. Dodam jeszcze,
wielokrotny laureat nagród GTPS na Grafikę Roku. Tutaj link do strony autorskiej.
Przedstawiam kilka zdjęć z czasów dzieciństwa zrobionych przez mojego ojca
w naszym ogródku przy domu nr.7 i na plaży w Sopocie. Może jako pierwszy
oglądałem jego dziecięce rysunki z wojami i rycerzami pokazywane ukradkiem
tak jakby się obawiał że go wyśmieję a wzbudziły mój podziw. Był na naszym
szkolnym zjeździe orłowskim w 2005 roku i tutaj jest zdjęcie. Rok przed śmiercią
Feliksa umarła jego żona. Wpis Aleksandry z 8. grudnia 2008 w księdze gości
na stronie autorskiej którą tworzy jego syn.
Siedzieli oboje na kanapie, przed wielkim oknem.
Popatrz mój Kochany na ten świat...
szarość, uzależnienia, wojny, kłamstwa, zabiegani ludzie... eeeee... to nie dla mnie...
tęskno mi za skrzydłami... niebiańskimi obłokami...
Nie!!! Kochana, nie odchodź! Mamy już wspólny dzbanek, łyżkę,
skrzynkę na listy... Nie wolno Tobie teraz!... odeszła w ciszy...
Popatrz moja Kochana... popatrz na ten świat... pusto, szaro,
ponuro... nawet pies nie ten sam... eeeee.
No posuń się trochę... zrób trochę miejsca na tym obłoku!
Już idę, jeszcze tylko wezmę kwiaty, wino i papierosy...
……………………………………………………